Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 27, 2006

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 33

…Η αγγελία έγραφε:
« Ιατροί ζητούνται για μερική ή πλήρη απασχόληση , μισθός 500-1200 ευρώ. Τηλ. 69…………»

Σε μία ακόμη απέλπιδα προσπάθεια ευρέσεως εργασίας , κάλεσα τον αναγραφόμενο αριθμό. Η ώρα ήταν 10.05.
(Μετά από πολλούς κτύπους…)
-«Γεια σας. Για την αγγελία τηλεφωνώ…»
-«Γεια σας…Κοιτάξτε είμαι σ’ ένα meeting αυτή τη στιγμή , θέλετε να μου δώσετε τα στοιχεία σας και θα σας καλέσω σ’ αυτό το νούμερο αμέσως μόλις μπορέσω…»
-«Εντάξει. Ονομάζομαι επώνυμο-όνομα . Ευχαριστώ.»
Ο άντρας που μου είχε απαντήσει ακουγόταν μικρότερος από μένα. Έπρεπε να περιμένω αναγκαστικά. Οι υπόλοιπες προσπάθειες της μέρας είχαν άδοξη κατάληξη…


Η ώρα είχε πάει 15.30 και το τηλέφωνο δεν είχε κτυπήσει ακόμα. Κάλεσα ξανά το νούμερο της αγγελίας. Πάλι κτύπησε αρκετές φορές , αλλά καμία ανταπόκριση. Απογοήτευση 1η .
Πέρασαν 5 λεπτά και η αναγνώριση της τηλεφωνικής μου συσκευής επανέφερε τις ελπίδες μου. Απάντησα στο δεύτερο κτύπημα.

-«Ναι γεια σας , θα μπορούσα να μιλήσω με τον κύριο επώνυμο…»
-«Ο ίδιος. Γεια σας. Είχα καλέσει πριν λίγο…»
-«Συγνώμη αλλά είχα κάποιες υποχρεώσεις και γι’ αυτό δε σας πήρα νωρίτερα…»
-«Δεν υπάρχει πρόβλημα…μπορείτε να μου δώσετε κάποιες πληροφορίες για τη δουλειά…»
-«Ναι , είμαι ο επώνυμο-όνομα και εργάζομαι για ένα πολυεθνικό όμιλο εταιριών , που εμπορεύεται προϊόντα διατροφής και κινείται στο χώρο της υγείας…
Σας ενδιαφέρει πλήρης ή μερική απασχόληση;
Θέλετε να μου δώσετε κάποια περισσότερα στοιχεία για σας;»

Έδωσα ένα απλό , περιληπτικό βιογραφικό , τονίζοντας τα 3 χρόνια επαγγελματικής εμπειρίας και ότι με ενδιέφερε η πλήρης εργασιακή απασχόληση.
Ο άντρας στο τηλέφωνο ακουγόταν ευχαριστημένος.
Συνέχισα εγώ με ερώτηση…

-«Ελπίζω μόνο να μη χρειαστεί να εργαστώ ως πλασιέ των προϊόντων που μου περιγράφετε… υπάρχει επαφή με ασθενείς;»
-«Όχι-όχι , έχουμε επαφή με τον κόσμο , αλλά με άλλο τρόπο..
Κοιτάξτε θα θέλατε να τα πούμε από κοντά;
Αύριο στο ξενοδοχείο τάδε , στις 8 το βράδυ , οδός τάδε , αριθμός τάδε , η εταιρία μας οργανώνει παρουσίαση των προϊόντων μας. Με τη λήξη της παρουσίασης ελάτε να με βρείτε στη γραμματεία , για να συζητήσουμε για τη δουλειά.
Σας βολεύει αυτό;»
-«Ναι κανένα πρόβλημα…
Η παρουσία μου είναι ελεύθερη χρηματικής συμμετοχής;»
-«Μα φυσικά , αλοίμονο! Μόνο να φέρετε μαζί σας ένα φύλλο χαρτί και ένα στυλό.»
-«Εντάξει. Χρειάζεται να έχω μαζί μου κάποιο βιογραφικό;»
-«Όχι καθόλου. Λοιπόν θα τα πούμε αύριο το βράδυ έτσι;»
-«Ναι. Σας ευχαριστώ.»

Σημείωσα τις απαραίτητες λεπτομέρειες σ’ ένα χαρτάκι που έχωσα στο πορτοφόλι μου και τσέκαρα αν είχα έτοιμο κάποιο κοστούμι για την επόμενη μέρα. Ήμουν έτοιμος.

Την άλλη μέρα στις 20.05 ήμουν στο ξενοδοχείο. Ξενοδοχείο , τρόπος του λέγειν , βέβαια. Απογοήτευση 2η.
Τέτοια αθλιότητα ξενοδοχειακής υποδομής είχα καιρό να δω. Έψαξα για κάποιο διακριτικό της εκδήλωσης , αλλά φευ.
Ο υπεύθυνος της υποδοχής ούτε που με κοίταξε. Ανέβηκα στον ημιώροφο με τα πόδια.
Με υποδέκτηκε μια χαμογελαστή κυρία…
-«Καλώς ήρθατε. Δώστε στις κοπέλες τα στοιχεία σας και ακολουθήστε με , είμαστε έτοιμοι ν’ αρχίσουμε σε λίγο…»

Έκανα αυτό που είπε και , αφού διασχίσαμε κάποιους διαδρόμους , καταλήξαμε σε μια μισοφωτισμένη αίθουσα , με σκηνικό παρουσίασης και καμιά τριανταριά καθήμενους και μερικούς ορθίους. Απογοήτευση 3η.
Πλην κάνα δυο εξαιρέσεων ήμουν ο μόνος καλοντυμένος και πιθανότατα από τους μεγαλύτερους. Απογοήτευση 4η.
Η κυρία με οδήγησε στις μπροστινές σειρές.
Την ευχαρίστησα και κάθισα στη 2η σειρά.

Μετά από λίγο εμφανίζεται ένας τυπάκος , ντυμένος με ρούχα από το συνοικιακό κατάστημα ένδυσης , μας συστήνεται και ξεκινάει την παρουσίαση. Στο πέτο του μια ευμεγέθης κονκάρδα κράζει: «Ζητώ συνεργάτες».
«Η εταιρία μας είναι αυτή και εμπορευόμαστε αυτά , έχουμε κάνει τόσο τζίρο και είμαστε ταχέως ανερχόμενοι κ.λ.π. κ.λ.π.»

Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης , σ’ ένα από τα εικονίδια είναι γραμμένη η λέξη «ευεξία».
Ο τυπάκος ρωτάει με χαμόγελο γνωστής εταιρίας οδοντόπαστας:
« …ξέρετε τι σημαίνει αυτή η λέξη;…Για να δούμε…»
Από το ακροατήριο ακούγονται απίθανες ερμηνείες ακρότατης ασχετίλας.
Ο τυπάκος γελάει ακόμα περισσότερο.
Αν είναι ποτέ δυνατόν! Απογοήτευση 5η.
Αναγκάζομαι να φανερωθώ στους τυφλούς , εγώ ο μονόφθαλμος και δίνω την απάντηση.
Επιφωνήματα εκπλήξεως ακούγονται γύρω μου , κάποιοι κοιτάνε προς το μέρος μου και ο τυπάκος επιβεβαιώνει την ορθότητα της απάντησής μου. Απογοήτευση 6η.

Ολοκληρώνοντας την παρουσίασή του καλεί ορισμένα ζωντανά παραδείγματα , για να πείσει τους «άπιστους Θωμάδες». Οποία έκπληξη!
Σηκώνεται τουλάχιστον το 1/3 εν μέσω χειροκροτημάτων και αλαλαγμών , ανάμεσα σ’ αυτούς κι ο κύριος που με προσκάλεσε και ο καθένας με τη σειρά , μας συστήνεται , μας εκθέτει το προσωπικό του πρόβλημα και πόσο ωραία είναι τώρα που χρησιμοποιεί τα προϊόντα της εταιρίας και πως άλλαξε η ζωή του κ.λ.π. κ.λ.π. Το ποιηματάκι ακριβώς όπως τους το δίδαξαν! Τι ωραία ρομποτάκια!
Όνομα , επάγγελμα , κιλά πριν , κιλά τώρα , διάρκεια χρήσης… Τι χαρά και τι ευτυχία!
Θέλω να ρωτήσω πόσο χρεώθηκαν μέχρι τώρα , αλλά το αναβάλλω για αργότερα.

Ακολουθεί συνέχιση της παρουσίασης από έτερο τυπάκο , χειρότερο του πρώτου , όσον αφορά τον τρόπο εργοδότησης
και πόσο γρήγορα θα βγάλουμε τα πρώτα μας λεφτά , για να αγοράσουμε αυτό το αυτοκίνητο και να κυκλοφορήσουμε έτσι. Μας πληροφορεί επίσης ότι δεν τα πήγαινε καλά με τα γράμματα και πώς έκανε 5! χρόνια να τελειώσει το λύκειο και πως δούλεψε όλα αυτά τα χρόνια από δω κι από κει , μέχρι που άρχισε να δουλεύει στην εταιρία…
Απογοήτευση 7η.
Τελειώνει καλώντας τους υφιστάμενούς του να μας περιγράψουν πόσο ευχαριστημένοι είναι και πόσα λεφτά βγάζουν κ.λ.π. κ.λ.π. ….
Ως εκ θαύματος! οι ίδιοι προηγούμενοι κυρίες και κύριοι ανεβαίνουν στο βήμα και ανταποκρίνονται πειστικά στο ρόλο τους! Ο πρώτος τυπάκος παρουσιάζει τον εαυτό του τελευταίος και μας δείχνει ως απόδειξη την τελευταία επιταγή που εισέπραξε και τις προσωπικές του , πριν-μετά , φωτογραφίες του. Δυνατά χειροκροτήματα και επιφωνήματα από σχεδόν όλους. Απογοήτευση 8η.

{Αναρωτιέμαι “where’s the catch in this?”}

H απάντηση δίνεται αμέσως μετά , από την προϊσταμένη της εταιρίας που ανεβαίνει στο βήμα.
Είναι η ίδια κυρία που με είχε υποδεχτεί στην είσοδο!
Οι συσχετισμοί είναι πλέον προφανείς κι οι υποψίες μου επαληθεύονται.
Για να εργοδοτηθούμε πρέπει να αγοράσουμε το «πακέτο» , που περιλαμβάνει 3 προϊόντα της εταιρίας , τον κωδικό πωλήσεων , εγχειρίδια οδηγιών και το σχετικό dvd.
To «πακέτο» κοστίζει μόλις 90! ευρώ …

Η καλή μας η «δασκάλα» κλείνει λέγοντάς μας την προσωπική της ιστορία και τη φορολογική της ενημερότητα.
Ακόμη μια ευτυχισμένη πλούσια ! Τι ωραία , τι καλά!

Τέλος παρουσίασης κι εκδηλώσεως. Πτώση μασκών.
Παρακαλούνται τα θύματα να προσέλθουν στο ταμείο…
Απογοήτευση 9η…

Βρίσκω τον «αγαπητό κύριο» που με κάλεσε , του συστήνομαι και τον χαιρετώ αναλόγως , διευκρινίζοντας την παντελή έλλειψη ενδιαφέροντος.
Με χαιρετά με χαμόγελο και τα εξής:
«Χάρηκα , δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα , καληνύχτα!»
-«Γεια σας.»

Αφήνω το θέατρο του παραλόγου πίσω μου και βγαίνω στη βροχή…
Σκατά! Και χάσιμο χρόνου…Ψάχνω τ’ αμάξι μου βρίζοντας…

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 25, 2006

"Αρχίδια φλαμπέ"-Πράξη 2η

...Αφού ξεροκατάπια μερικές φορές , για να κρύψω την επερχόμενη αμηχανία μου , ήπια μια γερή δόση από το ποτό μου και κοίταξα την γυναίκα που καθόταν μαζί μου , στο καθιστικό μου , στο σαλόνι μου. Αυτή η γυναίκα μόλις ομολόγησε ένα φρικτό μακελειό , μια αδιανόητη σειρά φόνων κάποιων «αθώων» , μικρών παιδιών της γειτονιάς μας. Ήταν ότι πιο συναρπαστικό είχε συμβεί από τη μέρα που ήμουν πλέον επίσημος κάτοικός της…
(Μα τι σκατά σκεφτόμουν τέτοια ώρα;)

Δε φανταζόμουνα ποτέ ότι θα τη γνώριζα κάτω από αυτές τις συνθήκες. Σίγουρα δε θα την είχα ποτέ ικανή να κάνει κάτι τέτοιο. Η γυναίκα αυτή που εκπροσωπούσε επάξια το ρόλο της πιστής , ανατολίτισσας συζύγου , της απόλυτης εξαρτητικής προσωπικότητας , που αγόγγυστα καθόταν και υπέμενε το ξύλο που της φιλοδωρούσε ο άντρας της , που αδιαμαρτύρητα γαμιότανε , μια παθητική κούκλα , των σεξουαλικών του ορέξεων κατάφερε να πράξει το αδιανόητο. Το ομολόγησε μόλις σε μένα!
(Γιατί σε μένα;)

-«Γιατί ήρθες να το πεις σε μένα;»
Την κοιτούσα βαθιά μέσα στα μάτια. Είχε σταματήσει να κλαψουρίζει εδώ και ώρα , αλλά εγώ τώρα το πρόσεχα. Καθόταν εκεί και μου ανταπέδιδε το βλέμμα , λες κι έψαχνε την άμεση λύση που εγώ θα της προμήθευα .

-«Λοιπόν απάντησέ μου…Γιατί ήρθες να το πεις σε μένα;»
Ήταν μια προφανώς άσκοπη , επανάληψη ερώτησης , που δε διόρθωσε τα πράγματα.

-«Πέρα από την προφανή επιλογή , ήρθα σε σένα , γιατί ήμουν σίγουρη , πως εσύ θα με καταλάβαινες.
Όμως είμαι τόση ώρα εδώ και δεν έχουμε συστηθεί…
Μεγάλη αγένεια εκ μέρους μου…»

Πού το έβρισκε το κουράγιο και τη ψυχραιμία δεν μπορούσα να καταλάβω. Ήθελε κοινωνικές προεκτάσεις τώρα; Όσο για την προφανή επιλογή , αυτό κι αν μπέρδευε την κατάσταση…

-«Δε χρειάζεται , ξέρω πως σε λένε…»
-«Ήμουν σίγουρη. Τιμή μου που ασχολήθηκες με την ταπεινότητά μου…
Εσένα πως σε λένε; Στο θυροτηλέφωνο γράφει μόνο το επίθετο…»
Tyler…»
(Το ξανασκέφτηκα…)
-«Ναι με λένε …Τyler
-«Αποκλείεται αυτό να ‘ναι το πραγματικό σου όνομα. Κρίμα που δε θες να μου το πεις. Εγώ εδώ σου εμπιστεύτηκα τα αδιανόητα κι εσύ…ούτε τ’ όνομά σου…»
-«Κοίτα αλλιώς με βαφτίσανε , όμως αυτοί που εγώ θέλω , με φωνάζουν έτσι. Άσε που δε χρειάζεται να ξέρεις το αληθινό μου όνομα…»
-«Καλά όπως θες…Κρίμα…»

-«Αλήθεια πήγες κι έκανες αυτό το πράγμα;
Δυσκολεύομαι να το πιστέψω…Μήπως έχεις πάρει τίποτα και όλα αυτά τα φαντάστηκες;»

Είχα προσγειώσει απότομα την κουβέντα , επίτηδες.
Έπρεπε να ξεμπερδεύω και γρήγορα. Μπορεί να μην είχα να πάω στη δουλειά , είχα όμως ένα πρόγραμμα να τηρήσω. Ένα χρονοδιάγραμμα που , η τέλεσή του , θα επιβεβαίωνε την παρουσία μου.

Άνοιξα τις μπαλκονόπορτες διάπλατα. Έπρεπε να το δω με τα μάτια μου. Η ησυχία που επικρατούσε , για αυτή την ώρα της μέρας , ήταν πρωτοφανής κι αυτό μ’ έκανε να ανησυχήσω περισσότερο. Εκεί που ετοιμαζόμουνα να βγω στο μπαλκόνι με πρόλαβε η φωνή της , βραχνή , σχεδόν ηδονική , μια πικρή ανάμιξη ενοχής και άκρατου πανικού…Είχα αρχίσει να ιδρώνω από την αγωνία μου…

-«Έλα εδώ κοντά μου…»

Άπλωσε και τα δυο της χέρια σε μια απελπιστική έκκληση… Εξακολουθούσε να με κοιτάζει στα μάτια και εγώ απλά , σα μαγνητισμένος υπάκουσα.

-«Έλα και πιάσε τα δάκτυλά μου… μύρισέ τα…οσμίζεσαι την πυρίτιδα;»
Έριξε την τιράντα από το δεξιό της ώμο.
-«Κοίτα εδώ…»
Η γύμνια της είχε σημαδευτεί από ένα τεράστιο μώλωπα , που είχε εξαπλωθεί αδηφάγα στη σάρκα της , στο μέρος εκείνο που ακουμπούσε το όπλο.
Έμεινα εκεί αποσβολωμένος και την κοίταζα.

Πήρα τα χέρια της στα δικά μου. Χέρια περιποιημένα , νύχια αφημένα στο κατάλληλο μέγεθος , βαμμένα μ’ ένα προκλητικότατο , βαθύ κόκκινο χρώμα , από το δέρμα της αναδυόταν μια δροσερή ανάσα μαλακτικής κρέμας.
Όμως στα δάκτυλα του δεξιού της χεριού , αυτού που άγγιζε τη σκανδάλη , μπορούσα να διακρίνω μικροσκοπικά , μαύρα στίγματα , ιδίως στο δείκτη και μετά στον αντίχειρα. Έφερα τα δάκτυλά της κοντά στους μυκτήρες μου. Είχε δίκιο. Αν οσμιζόσουν προσεκτικά και απέκλειες τη μαλακτική κρέμα και τη νικοτίνη , που χρόνια εμπότιζαν το δέρμα της , η όσφρησή μου ήταν ικανή να διακρίνει εκείνη τη χαρακτηριστική μυρωδιά από μπαρούτι…

-«Με πιστεύεις τώρα; Δε σου λέω ψέματα. Δεν έχω λόγο άλλωστε…»

Εγώ κρατούσα τα χέρια της στα χέρια μου κι είχα μείνει άναυδος. Δεν ήξερα τι να πιστέψω. Τις προφανείς αποδείξεις ή το ένστικτό μου; Έπρεπε να πιω κάτι επειγόντως…

Από κάπου στο βάθος μπορούσα να διακρίνω , με την ακοή μου , σειρήνες κι ουρλιαχτά απόγνωσης , που ολοένα δυνάμωναν…
Ασθενοφόρο ή περιπολικό;…

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 21, 2006

"Αρχίδια φλαμπέ"

... «Δεν άντεχα άλλο.. Έχω να κοιμηθώ 4 ολόκληρες μέρες! Καταλαβαίνετε τι έχω κανει; Τα σκότωσα! Όλα!
Τα κωλόπαιδα ούρλιαζαν σαν τρελλά όλη μέρα , δεν μπορούσα να κοιμηθώ , ούτε τα πρωινά , ούτε τα μεσημέρια , ούτε τα απογεύματα..
Ξέρετε πόσο σημαντικός είναι για μένα ο ύπνος;
Άμα δεν κοιμάμαι δεν ελέγχω τα νεύρα μου…
Καταλαβαίνετε;…»

Η γυναίκα που μιλούσε ασταμάτητα εκείνη τη στιγμή στο σαλόνι μου , ήταν η κυρία του διπλανού διαμερίσματος . Η ώρα ήταν μόλις 09.30 το πρωί και εκείνη στεκόταν στο αχανές δωμάτιο με τα χέρια της να κουνιούνται πέρα δώθε , λες και την έκαιγαν ψηλά από τους ώμους κι ήθελε να τα απαλλαγεί. Τα κατακόκκινα , πλούσια μαλλιά της , είχαν ανακατευτεί κι η χαλαρή κοτσίδα που τα είχε μαζέψει το πρωί , είχε διαλυθεί. Φορούσε ένα μαύρο σατέν νεγκλιζέ χωρίς σουτιέν και τα στήθη της ασφυκτιούσαν προκλητικά μες το ύφασμα.
Κρατούσε στο αριστερό της χέρι ένα από τα ακριβά ποτήρια της , από κρύσταλλο βοημίας , στολισμένο με ανάγλυφους κύκνους , που με επιμέλεια καθάριζε κάθε Σάββατο, γεμάτο με ουίσκι (μάλλον «γιάννη» black – αυτό ψώνιζε κάθε τρεις και λίγο από το σουπερμάρκετ της γειτονιάς μας) και στο άλλο χέρι ένα πακέτο απ’ τα τσιγάρα που μανιωδώς κάπνιζε , ενώ ανάμεσα σε δείκτη και μέσο δάκτυλο είχε εγκλωβίσει ήδη ένα άφιλτρο.

Εγώ είχα αργήσει να ανοίξω την πόρτα αφενός , γιατί εκείνη την ώρα ως συνήθως ακόμα κοιμάμαι κι αφετέρου , γιατί στις 09.30 το πρωί ούτε τηλέφωνα απαντώ, ούτε με συγκινεί το κουδούνι της εξώπορτας , όσες φόρες κι αν κτυπήσει. Ουσιαστικά αυτή τη φορά έκανα την εξαίρεση , γιατί χτυπούσε την πόρτα , παρά πολύ δυνατά και επίμονα και γιατί την είδα από το ματάκι με αυτή την αμφίεση και θεώρησα πως ήταν η τυχερή μου μέρα…(κούνια που με κούναγε).

-«Ηρεμήστε , πάρτε μια ανάσα.
Θέλετε να καθίσετε στον καναπέ; Βολευτείτε μέχρι να φτιάξω ένα φραπέ και θα μου τα πείτε όλα από την αρχή.»
-«Σας ευχαριστώ, πραγματικά δεν ήξερα τι θα έκανα αν δε σας πετύχαινα σπίτι. Ξέρω πως είστε άνεργος αυτούς τους 2 μήνες και πως συνήθως κοιμάστε αυτή την ώρα (με παρακολουθούσε;), αλλά δε γινόταν αλλιώς καταλαβαίνετε;
Αυτό που έκανα είναι φρικτό!»

Κάθισα ταραγμένος κι εγώ δίπλα της, οι φρεσκοξυρισμένες γάμπες της ακουμπούσαν στα πόδια μου. Έτρεμε ολόκληρη.

Ε ρε τι πάθαμε πρωινιάτικα , σκέφτηκα από μέσα μου και της αφιέρωσα την προσοχή μου. Είναι αλήθεια πως έξω επικρατούσε μια απίστευτη ησυχία λες κι όλα παγιδεύτηκαν σε μια ατελείωτη παύση και περίμεναν την εντολή του σκηνοθέτη.

-«Θέλετε να μου πείτε τι συνέβη; Ηρεμήστε και πείτε μου τι πάθατε. Πώς μπορώ εγώ να σας βοηθήσω;»
-«Είστε τόσο γλυκός! Αλήθεια! Εγώ σας είχα καταλάβει πόσο καλό παιδί είστε , από την πρώτη στιγμή που μετακομίσατε στην πολυκατοικία μας κι έμαθα πως είστε γιατρός.» (με καλόπιανε η ρουφιάνα; Τι σκατά ήθελε από μένα;)
-«Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια όμως τι συνέβη; Θα μου πείτε; Πάρτε τα πράγματα από την αρχή…»

Είχε εξάψει την περιέργειά μου και το μυαλό μου έπλαθε φαντασιωσικά σενάρια σε καταιγιστικούς ρυθμούς.

-«Ας τα πάρω από την αρχή λοιπόν. Μισό λεπτό ν’ ανάψω ένα τσιγάρο και να πιω μια γουλιά , μου επιτρέπετε έτσι;»
-«Παρακαλώ. Και μιλήστε μου στον ενικό.»
-«Ευχαριστώ, αλήθεια είστε πολύ καλός.
Όπως ξέρετε κι αυτή τη βδομάδα απεργούν τα δημοτικά και τα νηπιαγωγεία και όλα τα παιδιά στη γειτονιά , απ’ το πρωί, κάθε πρωί , εδώ και μέρες, συνέχεια είναι στο δρόμο και παίζουν , δηλαδή τι παίζουν , αυτοί οι μικροί δαίμονες ουρλιάζουν συνέχεια , τρέχουν πάνω κάτω με τα ποδήλατά τους , μας έχουν τρελάνει. Τα κωλόπαιδα μας έχουν ταράξει .
Όλη μέρα πρωί , μεσημέρι , απόγευμα. Εσάς ε.. , εσένα δε σε ενοχλούν; Ξέρω πως ξενυχτάς τα βράδια στο κομπιούτερ και σίγουρα χρειάζεσαι ύπνο κατά τη διάρκεια της μέρας. Ανεξάρτητα απ’αυτό όμως ….(κόμπιασε για λίγο) τα πράγματα για μένα είναι πάρα πολύ δυσκολα. Καταλαβαίνεις;»

Δεν ήξερα αν καταλάβαινα ή όχι. Με έβρισκε απροετοίμαστο όλο αυτό το χειμαρρώδες κατηγορητήριο των μικρών , διαβολικών προμηθευτών αγνής , παιδικής ευτυχίας , ήταν αλήθεια όμως πως από τότε που τελείωσε το καλοκαίρι κι οι παρατεταμένες μου διακοπές , παρακαλούσα πραγματικά ν’ ανοίξουν τα σχολεία και να γλυτώσουμε από την , ανεξάντλητα θορυβώδη , ενέργειά τους. Η κατάσταση είχε ξεφύγει εδώ και μέρες κι είχα στερηθεί αρκετές ώρες ύπνου που σε άλλες περιπτώσεις είχα σίγουρα εξασφαλίσει .Είχε δίκιο. Τα πράγματα είχαν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς τους καθημερινούς ημερήσιους έγκλειστους.

-«Βάλε μου σε παρακαλώ κάτι πολύ δυνατό να πιώ.»
-«Είσαι σίγουρη; Θέλω να πω …. δεν είναι καλύτερα να το αποφύγεις στην κατάστασή σου;»
(δεν ήξερα τι άλλο να πω , μη φανώ κι ανεπαρκής…)

Γύρισε και με κοίταξε με μάτια που είχαν ήδη βουρκώσει και είχαν πλημμυρίσει με δάκρυα . Ήταν πραγματικά απελπισμένη. Ενέδωσα λοιπόν και της ανανέωσα την αλκοολούχο δόση της. Πήγα και ξανακάθισα δίπλα της. Είχα αδυναμία στις πονεμένες ψυχές κι αυτή έδινε ρεσιτάλ ερμηνείας.

-«Συνεχίστε… Τι έγινε με τα παιδιά;»
Της έδωσα κάτι να σκουπίσει τα δάκρυά της.
-«Μένω πολλές ώρες στο σπίτι , ο άντρας μου λείπει συνέχεια , μ’ έχει βαρεθεί κι αυτός και είναι βασικό για μένα να κοιμάμαι , για να κρατιέμαι σ’ ένα επίπεδο ισορροπίας , όσο αυτό είναι δυνατόν , σ’ αυτή τη γειτονιά που ζούμε εδώ και εννέα χρόνια.
Αυτές τις τελευταίες μέρες δε μ’ αφήνουν τα κωλόπαιδα να κοιμηθώ με τις συνεχείς φωνές τους και τα γαμημένα τα ουρλιαχτά τους. Ξόδεψα όλα τα ηρεμιστικά του μήνα σε 4 μέρες! Αλλά και με τα χάπια δε γινόταν τίποτα. Αφήστε που επειδή εγώ ήμουν ταραγμένη ο άντρας μου με απέφευγε , αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω…Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα όλη μέρα , είχα περιέλθει σε τραγική κατάσταση. Και τα σκατόπαιδα δεν έλεγαν να σταματήσουν με τίποτα. Πιστέψτε με έκανα κάθε δυνατή προσπάθεια , μίλησα με τους γονείς τους , τα δωροδόκησα με διάφορα καλούδια , αλλά αυτά το χαβά τους . Τίποτα. Μέχρι σήμερα που….»
-«Που τι; Πες μου τι έγινε;»

Ήταν προφανές πως έπρεπε ν’ αντικαταστήσω τον καφέ με κάτι πιο δυνατό. Σηκώθηκα , έβαλα και για μένα ένα ποτό και κάθησα όσο πιο κοντά γινόταν , με τα αισθητήριά μου όργανα σε πλήρη ετοιμότητα.

-«Όπως μπορεί να έχεις προσέξει , ο άντρας μου κάθε βδομάδα πάει για κυνήγι με τους φίλους του. Έχουμε λοιπόν στο σπίτι δυο-τρία κυνηγετικά όπλα , αλλά και μια διπλόκαννη καραμπίνα , η οποία είναι πάντα γεμάτη για την περίπτωση που θα μπούνε διαρρήκτες στο διαμέρισμα.
Ε σήμερα δεν άντεξα άλλο…δεν κοιμήθηκα κι όλο το βράδυ , γιατί ροχάλιζε ο άχρηστος , (γιατί με προμήθευε μ’ όλες αυτές τις λεπτομέρειες;) και καταλαβαίνεις πώς ξεκίνησε η μέρα μου…
Ήμουν αποφασισμένη να λύσω το πρόβλημα μια και καλή. Βγήκα απ’ το πρωί στο μπαλκόνι και τους έβαλα τις φωνές κάνα δυο φορές , μπορεί και να με άκουσες , δε ξέρω , αλλά τα σκασμένα τίποτα…
Ίσα-ίσα που δυνάμωσαν περισσότερο τις φωνές τους λες και με κορόιδευαν τα παλιόπαιδα. Επανήλθα λοιπόν στο μπαλκόνι κραδαίνοντας την καραμπίνα στα χέρια…Όπλισα κι έριξα μια προειδοποιητική βολή στον αέρα. Τζίφος!
Μαζεύτηκαν για λίγο στο πεζοδρόμιο κάτω απ’ το μπαλκόνι , γέλασαν μαζί μου κι έπειτα σκόρπισαν στις αρχικές τους θέσεις . Τα πράγματα ζητούσαν δραστικές λύσεις…Έριξα και την επόμενη στον αέρα και έφερα , από το σακίδιο που κουβαλάει ο άντρας μου στο κυνήγι , ένα καινούριο κουτί με φυσίγγια. Γέμισα το όπλο με αρκετή δυσκολία , όπλισα και σημάδεψα το πιο κοντινό παιδάκι σε απόσταση βολής.
Αστόχησα την πρώτη φορά , όμως η επόμενη ήταν εύστοχη. Σωριάστηκε με ένα βαρύ γδούπο στο κράσπεδο , το ποδήλατό του έκανε μερικά μέτρα ακυβέρνητο και στούκαρε στο αμάξι αυτού που μένει απέναντί σου , δε θυμάμαι και πώς τον λένε , τέλος πάντων…
Τα υπόλοιπα έτρεξαν σοκαρισμένα γύρω του , έσκυψαν κοντά του, τα ποδήλατα και τα πατίνια τους σκόρπισαν τριγύρω…Ήταν εύκολοι στόχοι για μένα κι ας είμαι άπειρη. Ένα – ένα σωριάζονταν στην άσφαλτο. Ο δεξιός μου ώμος πονούσε πολύ από το όπλο που κλωτσούσε. Σε πολύ λίγη ώρα είχε τελειώσει…Ήταν όλα νεκρά κι η ησυχία είχε επανέλθει…
Άκου…ακούς τίποτα;
Τα κατάφερα , εγώ που δεν έχω καταφέρει τίποτα στον κόσμο , εγώ και το κατεστραμμένο κορμί μου , ένα παλιόμουνο , όπως με φωνάζει κι ο αντρούλης μου .
Είδες τα κατάφερα! Τα σκότωσα!
Τι λέω γαμώτο;
Θα με πάνε μέσα , έτσι δεν είναι;
Αυτό δεν κάνουν στους φονιάδες μικρών παιδιών;
Σκατά , το κεφάλι μου πάει να σπάσει , μήπως έχεις κάνα ηρεμιστικό , κάνα παυσίπονο, καμιά δυνατή ένεση ο,τιδήποτε να με βοηθήσει…
Θέλω να πέσω σε βαθύ ύπνο…
Έχω κουραστεί τόσο πολύ , εξαντλήθηκα…»

Η παγωμένη έκφραση που είχε εγκατασταθεί στο πρόσωπό της δεν άφηνε καμία αμφιβολία.
Ήμουν σίγουρος. Το είχε κάνει!
Τι γαμημένο μπλέξιμο ήταν αυτό;…

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 19, 2006

ΚΡΕΒΑΤΙΑ ΤΟΥΑΛΕΤΕΣ ΕΣΕΙΣ ΚΙ ΕΓΩ

….Οι ιστοριες παθιασμενου “ερωτα” ξεκινουν πανω-κατω με τον ιδιο τροπο . Ενας αντρας , μια γυναικα ,(ή γυναικα με γυναικα ή αντρας με αντρα) , ένα παλιο κλασσικο κομματι να παιζει στο ραδιοφωνο , μια ρομαντικη ταινια στο σινεμα ή στην τηλεοραση , ένα εντυπωσιακο ηλιοβασιλεμα , ενας συννεφιασμενος ουρανος , κοκκινο κρασι στα ποτηρια , κερια αναμμενα γυρω-γυρω.
(μην αναλωθω σε λεπτομερειες , τις ξερετε…)

Αφου γνωριστουν οι πρωταγωνιστες και προσαρμοστουν στο σκηνικο εχει ηδη ξεκινησει η αντιστροφη μετρηση.
Αγγιζονται δειλα στην αρχη , ακουμπανε τα δάκτυλα τους , τα περιπλεκουν τρυφερα , ακουμπανε τα χειλη σε αποπειρες φιλιων , που μετατρεπονται σε βιαιες ρουφηξιες και απληστες δαγκωματιες.

Μη ξεχναμε όμως και τα απαραιτητα λογια που χρειαζεται να ειπωθουν , για να μεσολαβησουν στην πνευματικη ερωτευσιμοτητα , εκει οπου εξαντλειται το ψεμα , η φαντασια και η πρωτοτυπια της εκφρασης. Ακολουθια απανωτων ερωτησεων και απολαυστικα υπερβολικων σχολιων-κομπλιμεντων , ετσι για να πουμε τις λεξεις που χρειαζεται απλα να ακουστουν.

Αν εξαιρεσουμε λοιπον την πρωτη εκεινη φορα , που θεωρουμε πως “ερωτευτηκαμε” , ως την αγνοτερη και την πιο αδολη , ολες οι άλλες φορες αυτου του πανδαιμονιου , αυτου του αδυσωπητα εξαντλητικου μαραθωνιου σχεσεων στον οποιο σχεδον ολοι υποβαλλομαστε , βριθουν ομοιοτητων. Γι αυτό και οι συγκρισεις είναι αναποφευκτες. Σκεφτείτε όλες εκείνες τις στιγμές που επαναληφθήκατε , που ζήσατε ακριβώς τα ίδια στιγμιότυπα , μες το ίδιο περιβάλλον , παρόμοιο σκηνικό , προφέρατε τις ίδιες λέξεις , συνουσιαστήκατε με ακριβή επαναληψιμοτητα σε μια αεναη «ανακυκλωση σαλιου» όπως σωστα μας υπενθυμιζει ο κ. Κουντερα.

Οι ιστοριες παθιασμενου “ερωτα” τελειωνουν πανω-κατω με τον ίδιο τροπο. Ξεχαστε εκεινη την πρωτη σας φορα. Τελειωσαν τα αλλοθι. Ειμαστε πλεον καταδικασμενοι ισοβιως. Ανακυκλωση ξεσκισμενων σαρκων , πληγωμενων ψυχων , πονεμενων καρδιων και λοιπων ευγενων οργανων είναι οι μονες σας επιλογες.

Βεβαια μπορειτε απλα να κρατησετε , παση θυσια και μετα αφθονων συγχωρεσεων και μετανοιων , εκεινη την πρωτη σας σχεση.
Εμεις οι υπολοιποι μπορει να ερωτευτουμε στο τελος τη μοναξια μας…

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 18, 2006

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 32


…Περασα ακομη ένα σαββατιατικο βραδυ μονος.
Αρχισε να κανει κρυο τα βραδια κι αυτό οξυνει την απωλεια επαφης.

Στον διαδικτυακο ιστο πληρης απουσια ομοιοπαθουντων…

Μετα από ένα βασανιστικο μαραθωνιο τηλεοπτικης αναζητησης κατεληξα στη «σιωπη των αμνων» που μολις ξεκινουσε.
Εσβησα όλα τα φωτα , εδεσα τη ζωνη ασφαλειας , βυθιστηκα στον καναπε και αφεθηκα να με συγκλονισουν , για ακομη μια φορα , ο «Χανιμπαλ» και η «Κλαρις».

Η ταινια ολοκληρωθηκε περι τις 02.30. Επιασα τον εαυτο μου να κυριαρχειται από την ιδια ενταση που με κατεβαλε από την αρχη της προβολης. Παρεμεινα συγκλονισμενος στον καναπε για λιγο.
Σηκωθηκα αργα. Αναψα ένα λαμπτηρα διακριτικου φωτισμου κι ενώ τα ματια μου προσαρμοζονταν στο φως , φιλοδωρησα τη μοναχικη μου ανυπαρξια με αλκοολ.

Η αναγκη ηταν επιβλητικη και κατεπειγουσα. Επρεπε να μιλησω σε καποιον. Ειχα αναγκη να μοιραστω τις σκεψεις που με κατεκλυζαν εδώ και μερικα λεπτα. Καθησα μπροστα απ’το μηχανημα , το αφυπνισα από τη ληθαργικη του κατασταση , συνδεθηκα με τον ιστο και εψαξα απεγνωσμενα τη διαδικτυακη μου ατζεντα. Η περιπλανηση κρατησε μερικα λεπτα. Η καταληξη της αναζητησης ηταν τραγικη. Ουδεις. Ουδεις. Ουδεις.
Ειχα πλεον απελπιστει.

Ταξιδεψα για λιγο στα ημερολογια των πλοηγων της ζωης αναζητωντας τροφη για το πεινασμενο μου πνευμα. Ειναι αληθεια πως ξεχαστηκα για λιγο. Η αναγκη στο τελος γιγαντωθηκε.
Δεν υπηρχε καμια ενδειξη ανατροπης ενός προδεδικασμενου τελους.
Υπεκυψα στην τραγικοτητα της απογνωσης.
Αποσυνδεθηκα , εκλεισα φωτα και τηλεοραση και πηγα για υπνο.

Οι εφιαλτες μου χαμογελουσαν πονηρα μες το σκοταδι.
Παραδοθηκα στην αυπνια κι αφεθηκα κατω απ’τα σκεπασματα με το προσωπο βυθισμενο στο μαξιλαρι.
Οι σκεψεις ηταν αναποφευκτες. Δεν υπηρχε τιποτα πια.
Το ξημερωμα αργουσε φρικτα…

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 13, 2006

…Δελτίο ειδήσεων σε κανάλι πρώτο σε ακροαματικοτητα στις ηλικιες 18-25: «…η ….. είναι 40 ετων και ζυγιζει 125 κιλα.Αντιμετωπιζει τεραστια προβληματα επικοινωνιας κι ανθρωπινων σχεσεων , λογω της εμφανισης της…»

Το τηλεοπτικο πλανο της «δημοσιογραφικης ερευνας» επιδεικνυει τη ψωνισμενη δημοσιογραφισκη , με υφος απειρου συμπονοιας , να εχει μπουκωσει με το μικροφωνο τη …… που είναι 40 ετων και ζυγιζει 125 κιλα και μας δειχνει την πλατη της.Η ….. που είναι 40 ετων και ζυγιζει 125 κιλα είναι μαυροφορεμενη ( κοβει τα κιλα το μαυρο) και εχει τα βαμμενα με ξεπλυμενο ξανθο μαλλια της πιασμενα σε αθλια κοτσιδουλα 7χρονης παιδισκης.

Οι ερωτησεις είναι καταιγιστικες: «…πως αντεχεις τοσα χρονια κλεισμενη μες το σπιτι , πως τα πας με τους αντρες , προσπαθησες να χασεις βαρος , εχεις φιλους , τι λενε οι γονεις σου κ.λ.π.»

Η ….. που είναι 40 ετων και ζυγιζει 125 κιλα απανταει συγκρατημενα , προσπαθει να συγκρατησει τα δακρυα της , δηλωνει ευγνωμων για τον ανεξαντλητο οικτο της δημοσιογραφισκης και του τηλεοπτικου σταθμου και η συνεντευξη κλεινει με συμβουλες απογνωσης προς ομοιοπαθουντες…

Ο τρισμεγιστος δημοσιογραφος , κεντρικος παρουσιαστης των «ειδήσεων» , αλλαζει υφακι και συνεχιζει:
«…και τωρα περναμε σε κατι πιο ευχαριστο…»

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ:
1.Καταργουνται τα δελτια ταυτοτητας
2.Δηλωστε υπευθυνα ηλικια και βαρος σωματος
3.Φωτογραφιες απαραιτητες
4.Οι προσωπικες ιστοριες αγοραζονται
5.Εξομολογηθειτε ζωντανα στον «αερα»
6.Κλειστειτε σπιτι
7.Τα παντα θα φροντισουν οι χορηγοι
8.Παραγγειλετε το φερετρο σας τωρα
9.Η ιεραρχηση αξιων από της σημερον: χεσιμο , φαγητο , υπνος , τηλεθεαση , σεξ(μονο αν μαγνητοσκοπειται…)

Την επομενη μερα σε πρωινο τηλεοπτικο περιοδικο-σφαγειο με τον παναθλιοτατο …… ετερου τηλεσταθμου , φιλοξενειται η νεαρη παρουσιαστρια πρωινου καφενειου με θητεια ενός ετους στα τηλεοπτικα δρωμενα , πολυμαθης , πολυγλωσση , με ανανεωμενη ξανθια κουπ , μαυρισμενη από τις εκτεταμενες διακοπες , ταλαιπωρημενη από το κυνηγητο των συναδελφων της μπανιστηρτζιδων , που ηθελαν να την απαθανατισουν να γαμιεται , τι κριμα πραγματι….

Ενώ η συνεντευξη προχωραει κτυπαει το κινητο , τελευταιο μοντελο , του φρικαλεωδους ηγεμονα της δημοσιογραφιας με χαρακτηριστικοτατο ηχο κλησης , τον ΕΘΝΙΚΟ ΥΜΝΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ , οποια ξεφτιλα και αισχιστη σταση των τηλεοπτικων ορνιων που στο ακουσμα της μελωδιας ξεκαρδιζονται….

Το θεμα της συνεντευξης κυριαρχα ασχολειται με τον καταιγισμο των σχεσεων που καταλογισθηκαν στην υποφαινομενη κατά τους θερινους μηνες και η οδαλισκη με μοιραιο υφος ανταποκρινεται στις «αδιακριτες» ερωτησεις και απευθυνομενη επιτελους στο κοινο της:
-«..εχω να πω μονο αυτό , παιδια , θα αργησω παρα πολύ να κανω σχεση και όταν αυτό συμβει θα ειστε οι πρωτοι που θα το μαθετε…»

Απειρα χαχανισματα και το πλανο κλεινει υπο ευπεπτους μελωδιας πρωην γαμια της.


ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ:
Ειναι αποκλειστικα δικες σας….

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 31

…σημερα ξυπνησα οργισμενος…
Ηθελα να καταστρεψω ότι εβρισκα μπροστα μου , μισουσα τον εαυτο μου για την απραξια μου.
Ευτυχως ο Edward Norton σαν από μηχανης θεος , υποδυομενος τον Montgomery Brogan στην 25 ωρα του Spike Lee , ειχε τις απαραιτητες λεξεις για το σκουριασμενο μου εγκεφαλο…

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ:
Μετρηστε τα fuck που ξεστομιζει σ’αυτόν τον καταιγιστικο μονολογο ή ακομα καλυτερα αντικαταστηστε αυτους που βριζει , με αυτους που θελετε να βρισετε.
Επειτα κοιταχτειτε στον καθρεφτη και πραξτε αναλογως…


“ [Monty standing in the men's bathroom, talking to himself in a mirror with a "FUCK YOU" written on it]
Monty Brogan: Well, fuck you, too. Fuck me, fuck you, fuck this whole city and everyone in it.

Fuck the panhandlers, grubbing for money, and smiling at me behind my back.

Fuck the squeegee men dirtying up the clean windshield of my car. Get a fucking job!

Fuck the Sikhs and the Pakistanis bombing down the avenues in decrepit cabs, curry steaming out their pores, stinking up my day. Terrorists in fucking training. SLOW THE FUCK DOWN!

Fuck the Chelsea boys with their waxed chests and pumped up biceps. Going down on each other in my parks and on my piers, jingling their dicks on my Channel 35.

Fuck the Korean grocers with their pyramids of overpriced fruit and their tulips and roses wrapped in plastic. Ten years in the country, still no speaky English?

Fuck the Russians in Brighton Beach. Mobster thugs sitting in cafés, sipping tea in little glasses, sugar cubes between their teeth. Wheelin' and dealin' and schemin'. Go back where you fucking came from!

Fuck the black-hatted Chassidim, strolling up and down 47th street in their dirty gabardine with their dandruff. Selling South African apartheid diamonds!

Fuck the Wall Street brokers. Self-styled masters of the universe. Michael Douglas, Gordon Gekko wannabe mother fuckers, figuring out new ways to rob hard working people blind. Send those Enron assholes to jail for FUCKING LIFE! You think Bush and Cheney didn't know about that shit? Give me a fucking break! Tyco! Worldcom!

Fuck the Puerto Ricans. 20 to a car, swelling up the welfare rolls, worst fuckin' parade in the city. And don't even get me started on the Dom-in-i-cans, 'cause they make the Puerto Ricans look good.

Fuck the Bensonhurst Italians with their pomaded hair, their nylon warm-up suits, their St. Anthony medallions, swinging their, Jason Giambi, Louisville slugger, baseball bats, trying to audition for the Sopranos.

Fuck the Upper East Side wives with their Hermes scarves and their fifty-dollar Balducci artichokes. Overfed faces getting pulled and lifted and stretched, all taut and shiny. You're not fooling anybody, sweetheart!

Fuck the uptown brothers. They never pass the ball, they don't want to play defense, they take five steps on every lay-up to the hoop. And then they want to turn around and blame everything on the white man. Slavery ended one hundred and thirty seven years ago. Move the fuck on!

Fuck the corrupt cops with their anus violating plungers and their 41 shots, standing behind a blue wall of silence. You betray our trust!

Fuck the priests who put their hands down some innocent child's pants.

Fuck the church that protects them, delivering us into evil.

And while you're at it, fuck JC! He got off easy! A day on the cross, a weekend in hell, and all the hallelujahs of the legioned angels for eternity! Try seven years in fuckin' Otisville, J!

Fuck Osama Bin Laden, Al Qaeda, and backward-ass, cave-dwelling, fundamentalist assholes everywhere. On the names of innocent thousands murdered, I pray you spend the rest of eternity with your seventy-two whores roasting in a jet-fuel fire in hell. You towel headed camel jockeys can kiss my royal Irish ass!

Fuck Jacob Elinsky, whining malcontent.

Fuck Francis Xavier Slaughtery my best friend, judging me while he stares at my girlfriend's ass.

Fuck Naturelle Riviera, I gave her my trust and she stabbed me in the back, sold me up the river, fucking bitch.

Fuck my father with his endless grief, standing behind that bar sipping on club sodas, selling whisky to firemen, cheering the Bronx bombers.

Fuck this whole city and everyone in it. From the row-houses of Astoria to the penthouses on Park Avenue, from the projects in the Bronx to the lofts in Soho. From the tenements in Alphabet City to the brownstones in Park slope to the split-levels in Staten Island. Let an earthquake crumble it, let the fires rage, let it burn to fucking ash and then let the waters rise and submerge this whole rat-infested place.

[pause] Monty Brogan: No. No, fuck you, Montgomery Brogan. You had it all, and you threw it away, you dumb fuck!”

…η δικια μου οργη εχει τωρα κινητρο…

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006




...sympathy for the devil!

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 08, 2006

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 30

…το τραγουδι τριβελιζε φρικτα το μυαλο μου:
«..ηταν λεει σα να μακραινε ο δρομος…»
κι η φωνη του βασιλη με βασανιζε μετα από ένα απαισιο ξυπνημα.

Ειχα δει ξανα τον ιδιο εφιαλτη. Τριτη φορα σε μια βδομαδα.
Σηκωθηκα απ’το κρεβατι καθιδρος με την αγωνια ζωγραφισμενη στο προσωπο μου. Η καρδια μου κτυπουσε ξεφρενα.
Αυτή τη φορα τα πραγματα ηταν χειροτερα από κάθε άλλη φορα.
Σ’ εψαξα παντου μεσα στο σπιτι , τρομαγμενος , μα δεν ησουν φυσικα εκει.

“…ημασταν σ’ένα μερος μαζι με ανθρωπους που γνωριζαμε.
Εσυ ησουν ετοιμη να επιβιβαστεις σ’ ένα παλιο τρενο , σκουριασμενο , γερασμενο που ξεφυσουσε μανιασμενα τα καπνισμενα σωθικα του.
Αγκαλιαστηκαμε δυνατα για πολλη ωρα και μετα γυρισες και μου ειπες με μια σαδιστικη εκφραση στο προσωπο σου:
-«Τελειωσαμε!»
-«….»
Εμεινα αφωνος και σε κοιτουσα . Δεν ειχα τι να πω.
Εσυ γυρισες κι ανεβηκες στο τρενο , χωρις να μου ριξεις εστω μια τελευταια ματια.
Ξυπνησα βιαστικα απ’ το ληθαργο και σ’ακολουθησα στο τρενο.
Εσυ ετρεχες να μη σε προλαβω κι εγω σ’ακολουθουσα από βαγονι σε βαγονι και φωναζα το ονομα σου . Σκονταφτα πανω στους αλλους , στις βαλιτσες τους.
Οι ελεγκτες φωναζαν οργισμενοι να σταματησουμε.
Καποια στιγμη σ’εχασα απ’τα ματια μου .
Τα πραγματα εξελισσονταν ραγδαια και χειροτερευαν οσο περνουσε η ωρα . Το τρενο ειχε ηδη ξεκινησει κι εγω δε σε εβρισκα πουθενα.

Εφτασα στο τελευταιο βαγονι , στο ιατρειο. Σε βρηκα σε μια ντουλαπα κρυμμενη να με κοιτας μ’ ένα απλανες βλεμμα σα χαμενη.
Ειπα τ’ονομα σου πολλες φορες , μα εσυ δεν αντιδρουσες.

Όταν φτασαμε στην επομενη σταση κατεβηκες.
Κατεβηκα κι εγω.
Γυρισες και με κοιταξες.
-«Τι θες; Τελειωσαμε εμεις οι δυο!
Το καταλαβες;
Ασε με μονη μου.»

Σωριαστηκα στο χωμα . Οι αλλοι γυρω μου μαζευτηκαν και με κοιτουσαν. Πονουσα βαθια και παντου μεσα μου. Δακρυα κυλουσαν απ’τα ματια μου και στο στομα μου κολλουσε η σκονη.
Κρατουσα σφικτα στα χερια ένα μεταλλικο ντοσιε που ‘γραφε τ’ονομα σου.
Εσυ ειχες χαθει.”


…Ξυπνησα με τη γευση από χωμα στα χειλη μου . Ακομα την εχω.
Εσενα όχι…

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 05, 2006

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 29


…Δειτε το Inside Man , ...{σκηνοθεσια Spike Lee}

{Αρχη…:}

“My name is Dalton Russell , and pay strict attention to what I say because I choose my words carefully and never repeat myself.

I told you my name, that's the Who.

The Where can most readily be described as a prison cell. But there is a vast difference from being stuck in a tiny cell and being in prison.

The What is easy, recently I planned and set in motion events to execute the perfect bank robbery, that's also the When.

As for the Why, beyond the obvious financial motivation, it's exceedingly simple... because I can.

Which leaves us only with the How , and therein , as the bard tells us , lies the rub.”


{Τελος...:}

“I'm no martyr. I did it for the money.

But it's not worth much if you can't face yourself in the mirror. Respect is the ultimate currency.

I was stealing from a man who traded his away for a few dollars.
And then he tried to wash away his guilt.
Drown it in a lifetime of good deeds and a sea of respectability. It almost worked, too.

But inevitably, the further you run from your sins, the more exhausted you are when they catch up to you.
And they do. Certain. It will not fail.”

Υ.Γ....συγχρονος ηρωας για συγχρονους πιστους...

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 01, 2006

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 28

…Η συνουσια ειχε μολις τελειωσει.Επειδη εγω ειχα τελειωσει…
Οι αναπαραγωγικες μου μοναδες αυτοκτονουσαν πικρα μεσα στο πλαστικο περιτυλιγμα του πουτσου μου.
Ακουστηκε η φωνουλα της : ηδονικη , διερευνητικη…
-«Πες μου μια φαντασιωση σου…» , οπερ μεθερμηνευομενον:
…ενδεχομενο 1:τι βαρετα που με γαμας
…ενδεχομενο 2:φαντασια εχεις;
…ενδεχομενο 3:για να δουμε τι εχεις γαμησει και πως…

Απαντησα ευθεως , χωρις περιστροφες , σχεδον αμεσως , όχι γιατι με βοηθησαν οι πολλαπλοι βαθμοι νοημοσυνης , αλλα γιατι ειχα ξαναδωσει ακριβως την ιδια απαντηση στο παρελθον.
-«…να γαμαω 2 γυναικες ταυτοχρονα»
-«….(εκφραση αποριας ή αηδιας).Και πως θα τις γαμας ταυτοχρονα;»
Γελως ειρωνιας. (Θα ‘θελα να σου σπαγα τα δοντια! σκυλλα!)
-«…ενταξει εχεις δικιο , είναι φυσιολογικως αδυνατον , επαναδιατυπωνω : να κανω παρτουζα με δυο γκομενες ή και περισσοτερες δε με πειραζει…»
-«…γιατι δε σου φτανω εγω;Και γιατι ολοι οι αντρες εχετε την ιδια φαντασιωση;»

Ειχε αρχισει η αντιστροφη μετρηση.Εναντιον μου βεβαια.

Μικρο διαλειμμα για διαφημισεις…
(…το πλαστικο με το μιαρο περιεχομενο στον καδο , πλυσιμο , καθαρισμος , αποστειρωση , κλπ..)…
Επιστροφη στο δωματιο με το πουτσοκεφαλο σε επαρση…

-«Λοιπον που ειχαμε μεινει;»
Δε συμμερίστηκε την ευφορια μου.Αναμενομενο.
Αναψε τσιγαρο για να ξεθυμανει.Ισως.

-«…δεν τον εχω εξω για να παιρνει αερα , μωρο μου…»
-«…να το βαλεις στον κωλο σου!»
-«…μα γιατι θυμωνεις;Δεν ηταν αναμενομενη η απαντηση μου στην αναμενομενη σου ερωτηση;»
-«…ηταν.Μα νομιζα πως ησουν διαφορετικος.»
-«Διαφορετικος ειμαι . Αλλοι ζητανε παρτουζα με ζευγαρια ,και φυσικα οι αμφισεξουαλικοι αντρες εντελως διαφορετικη συνθεση…»
-«Μπα…!Υπαρχουν και αμφισεξουαλικοι αντρες;»
-«…Οσο υπαρχουν αμφισεξουαλικες γυναικες…»
-«Πολλες τσοντες εβλεπες μικρος!»

Σβησιμο τσιγαρου με μισος στο τασακι . Εκνευρισμος.

-«Μη θυμωνεις .Θα γερασεις γρηγορα . Ακομα βλεπω τσοντες , γιατι ετσι γουσταρω.Οι φαντασιωσεις ομαδικου σεξ οφειλονται αποκλειστικα στο γεγονος ότι είναι απαγορευμενο.Η φαντασιωση μου περιλαμβανει μια λεσβια , την αμφισεξουλικη γκομενα μου κι εμενα.Κι απ’ οσο ξερω εσυ δεν εχεις καμια από τις προαναφερθεισες ιδιοτητες…»

Ειχε χασει ηδη.Σε μια τελευταια αποπειρα διασωσης αξιοπρεπειας:
-«…ειμαι η γκομενα σου , νομιζω, σωστα;»
-«Σωστα.Μη ξεχνας ότι εσυ με ρωτησες , αρα εχεις και την ευθυνη των απαντησεων.»
-«…όμως εγω δεν ειμαι bi!»

Καυλωσα ακομα περισσοτερο με την αντιδραση της…

-«…η δικια σου φαντασιωση ποια είναι δηλαδη;»

Στιγμή ψευδούς περισυλλογης…

-«…μα να με γαμανε ταυτοχρονα 2 αντρες…!Αυτο δεν ηθελες ν’ακουσεις;»
-«…μονο 2;Αφου εχεις 3 τρυπουλες καυλα μου…»

Η εκφραση της δεν περιγραφεται με λεξεις.

Εντυσα τον πουτσο μου με αρωματισμενο πλαστικο και καθως γλυστρουσα στο καυλωμενο της μουνι , ανοιγα το συρταρι με τα εργαλεια…

Ηταν η τελευταια φορα.
Κι η καλυτερη…
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape Free Web Counter