Πέμπτη, Αυγούστου 25, 2005

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13

…ο tyler γυρισε!!!..............


-«….μα τι μαλακιες είναι αυτές που γραφεις;»
-«…………………..ε…………….»
-«…καλα τοσο καιρο στα ’λεγα , αλλα εσυ εκει , ξανα και ξανα τα ιδια λαθη.Ποτε θα βαλεις μυαλο;»
-«…μα αφου ετσι εγιναν τα πραγματα,τι να εγραφα;Ψεματα να πω…;»
-«….μερικες φορες τα ψεματα, κρυβουν αληθειες ανειπωτες…»
-«….και τωρα ετσι που εχω μπλεξει;»
-«….ασε θ’ αναλαβω εγω.Εγω ξερω!»



Ειχα αρχισει ν’απελπιζομαι.Μ’ αυτος είναι εκει….Ξερει….



….Νεκροβατω.

Σάββατο, Αυγούστου 20, 2005

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12

…Ητανε μια νυχτα με πανσεληνο….
(ιδανικη συνθηκη για να συναντηθουμε….καπως ετσι ξεκινουν οι περισσοτερες ιστοριες….)

…Ημασταν κι οι δυο ακριβεις στο ραντεβου μας.(Ανυπομονουσαμε;)

Εσυ ησουν αναμενομενα εκθαμβωτικη.Ελαμπες!Φορουσες ένα φουστακι, που αποκαλυπτε τα καλλιγραμα ποδια σου κι από πανω λευκο μπλουζακι με τιραντα κι ένα αψογα σχεδιασμενο για τους ωμους σου σακακι ιδιου χρωματος που σε σοβαρευε και εδειχνε την κλαση σου.Τα μαλλια σου τα ειχες πιασμενα σε ψηλη κοτσιδα(όπως μ’αρεσει,αλλα ειπες ότι δεν το εκανες για μενα).Ελαφρα μακιγιαρισμενη,μικρο ροζ σκουλαρικι στο δεξιο λοβο και τελειο βλεμμα….


Ειχα προσχεδιασει να παμε στη θαλασσα.Αφου λοιπον ξεπερασα την αρχικη μου ζαλη,
απ’την ηδονικη μυρωδια σου (εμαθα από σενα αργοτερα πως φορας “coco-mademoiselle”,παντα), εβαλα το cd-player παιζει το “numb” απ’τους archive
(ηξερα πως σου αρεσει…) και εβαλα μπρος.Ηταν αδυνατο να παρω τα ματια μου από πανω σου,επρεπε όμως να φτασουμε στον προορισμο μας,για να ευοδοθει επιτελους η επαφη μας.


…Όλα ειχαν ηδη συμβει μες το μυαλο μας….(ξερω θα πεις πως βιαζομαι,μα στο ειπα πως ειμαι ανυπομονος…).Οι λεξεις που ανταλλαξαμε,τα βλεμματα,οι πραξεις,οι κινησεις,οι σιωπες ειχαν ηδη καθοριστει από το χρονο κι από το συμπαν.Κι από μας.

….Με μεθαει η μελαγχολια σου….εμποτιζει με αρωματα τη ληθη μου…

…Ξεραμε κι δυο τι θελαμε κι ειχαμε τον τροπο και το πηραμε(;)…

Φιληθηκαμε βαθια, συναρπαστικα υπεροχα, συγκλονιστικα παθιασμενα, ανυπομονα ζωντανα…κι υστερα….

….Κι υστερα ειπες με σαρδονιο χαμογελο:
-«…θα ‘θελα να συμμετεχω πιο ενεργα…»
-«………………………………………………………….»
-«…γιατι δεν το τολμουσες νωριτερα;»
-«…μα αφου ειχαμε ηδη φιληθει,απλα παρετεινα οσο περισσοτερο μπορουσα την προσμονη μου να σε νιωσω,να σε αγγιξω με την ανασα μου….»
-«…με εμπνεεις…Τι νιωθεις τωρα;»
-«….ευδαιμονια….»

Ξαναφιληθηκαμε.Και παλι.Ξανα.Καθε φορα ηταν αλλιως….


Η θαλασσα από κατω μας ειχε ένα τελειο μπλε και λουζοταν γλυκα στο φεγγαροφως.Ενιωθα πληροτητα.Με διελυσες με τα απαλα σου χαδια.Αυτα που δεν ηθελες.Αυτα που δεν αφεθηκες να θελεις.


-«…τα συναισθηματα είναι εφημερα…».Ειπες 3 φορες.

-«…ακομα κι η καλυτερη αρχη εχει μια γευση από τελος..».Ξερω το ξαναπα.


Αγκαλιαστηκαμε για λιγο,ο καθενας βυθισμενος μες τις πικρες του σκεψεις.Κοιταχτηκαμε ξανα και ξανα.Αρχισα να εθιζομαι.



…Στο ταξιδι του γυρισμου ειχα το χερι μου στα χερια σου,ενιωθα τους παλμους σου,σ’ ακουμπουσα….

…Κατω απ’το σπιτι σου μιλησαμε με τα ματια…

…Ξεραμε……

…Ειχαμε μυηθει…


…Σε ποθω.

Τετάρτη, Αυγούστου 17, 2005

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11

….Συναντηθηκα ξανα με το πεπρωμενο…αυτό που οι κοινοι θνητοι λενε μοιρα, κισμετ…
η επιτομη του αναποφευκτου…

Όλα από σενα ξεκινουν κι όλα σε σενα γυρνανε………….

Και το ξεραμε κι οι δυο πως ετσι θα ‘ναι μετα από χρονια σαν θα σμιξουν και παλι τα βλεμματα κι οι ψυχες μας,οι τοσο κουρασμενες από το χρονο…

….Γερναμε κι οι δυο πανω απ’το τραπεζι,μοναδικο εμποδιο στην ενωση των χεριων μας,κοιταζομασταν βαθια μες τα ματια,αντλουσαμε εμπνευση ξανα μεσα στο χαος του μπλε.
Οι λεξεις ξεχυνονταν αβιαστα….θαλασσα,φεγγαρι,αγαπη,ενωση,μισος,πονος…
Αναμοχλευαμε αγογγυστα μεσα στη δινη των ψυχων μας και πολύ βιαζομασταν…
Ξεραμε(;) την καταληξη ,ξεραμε πως η ιστορια θα γραφοταν ξανα,πιο δυνατη,πιο βαθια,
πιο επωδυνη θα κατετρωγε τις γηινες σαρκες του σκοτους μας και θα λυτρωνομασταν επιτελους,υστερα από χρονια ,υστερα από μερες,ωρες και στιγμες….

…Ηθελα να σε κατασπαραξω σαν ένα κτηνος αιωνια εγκλειστο που ξαφνικα δραπετευσε και αμολυθηκε μες τις μερες σου τις αδειες…
…Κι υστερα που οι λεξεις χυθηκανε και χαθηκε πλεον η αμηχανη οδυνη των προσωπων μας,μ’οδηγησες στη θαλασσα….Στο μπλε….
Όλα ιδανικα στην ηδονικη αγκαλια της φυσης μες το τοπιο της ανυποφορης μοναξιας,κυλησαμε ξανα, μονοι αναμεσα στους πολλους κι απροσμενα οι γλωσσες και τα στοματα «αγαλλιασαν» στην οδυνη της ενωσης μας…..Τα μετρησες τα δευτερολεπτα που κρατησε εκεινο το αχαρακτηριστο φιλι,το αιωνιο φιλι……….το ΦΙΛΙ;
Μετρησες το χρονο που περιμενες;

-«Θα ‘ταν αλλιως αν ημασταν μονοι;»
-«………………………»


Σ’ ακουμπουσα!!!

Σ’ ενιωθα!!!!!!!!!!!

Ευτυχησα!!!!!!!!!!!!!

Ευτυχησα;………………..



Τις τωρινες, αιωνιες στιγμες νιωθω παλι το σκιρτημα………

Αυτό ηθελα,αυτό χρειαζομουν………


Ε Σ Ε Ν Α ………………….

Κυριακή, Αυγούστου 07, 2005

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10

....Ακουω ξανα και ξανα το “Pain” απ’τους Blackfield……
Ηταν μια ασχημη μερα για μενα σημερα.Αντι να παιρνουν όλα μια σειρα και να τακτοποιουνται,επανερχεται το γνωστο χαοτικο στροβιλισμα της ζωης μου και όλα αναστατωνονται ξανα και ξανα.
…Εχω ένα βαρυ πονοκεφαλο,αλλα δεν κατεφυγα στο διασημο αναλγητικο μεσο,μα καθομαι και παλευω με τον πονο μου.
Μου λειπεις παρα πολύ….
(Καθομαι και κοιταω αυτή την πολυχρησιμοποιημενη προταση,στην οθονη.)


…..(Μετα από αρκετη ωρα ξαναγγιζω τα πληκτρα….)

Ολοι μου οι εφιαλτες καταληγουν με σενα να με σκοτωνεις, να με δολοφονεις,
χρησιμοποιωντας τα χερια σου, αυτά τα τελεια κρινοδακτυλα που τοσο λατρευω.
Με τιποτα δε μπορω να διακρινω το προσωπο σου, είναι βυθισμενο σ’ένα συννεφο αιματηρης αποχρωσεως και τα υπεροχα χερια σου εξακολουθουν να μου εξαντλουν το οξυγονο.

….Κοιταω το ταβανι.Εχω αρκετους λογους για να ειμαι «καλα»,αλλοι τοσοι με κρατανε στο εδαφος της νωχελικης μου ανυπαρξιας.
…-«Πρεπει να χασεις κιλα…»
…-«Γιατι;»
…-«Ετσι,για να εισαι υγιης…»
...-«Γιατι;»
…-«………………………»
…-«Δε μ’αρεσει η εξωτερικη μου εικονα…»
…-«………………………»
…-«Γιατι σ’ απασχολει τοσο πολύ;»
…-«Ετσι, γιατι νοιαζομαι…..»

Ειμαι πλουσιος.Εχω(;) τα παντα.Σπιτι,αμαξι,δουλεια,κινητο,τρεις λογαριασμους καταθεσεων,φορολογικη δηλωση,φιλους,γονεις κι αδελφο που μ’ «αγαπανε»,εχω γκομενα κι άλλη γκομενα κι άλλη γκομενα κι όμως ειμαι ΣΚΑΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ.
ΣΚΑΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ.
…Μ’ακουτε ρε;

…Φυσικα και δε μ’ ακουτε….Γιατι αλλωστε;
Μηπως εγω σας ακουσα;……..
Και τωρα που εχω όλα τα φοντα για να ειμαι ευδαιμων,εχει ξυπνησει μεσα μου ο δαιμων και βολοδερνει η ψυχουλα μου στις παρυφες της παρανοιας….


….ο tyler αισθανεται πολύ μονος αυτές τις μερες και δε ξερω τι να κανω για να τον λυτρωσω από την αγωνια του…



“now fuck off and die………..!!!!!!!!!!!!”
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape Free Web Counter