ΚΕΦΑΛΑΙΟ 32

…Περασα ακομη ένα σαββατιατικο βραδυ μονος.
Αρχισε να κανει κρυο τα βραδια κι αυτό οξυνει την απωλεια επαφης.

Στον διαδικτυακο ιστο πληρης απουσια ομοιοπαθουντων…

Μετα από ένα βασανιστικο μαραθωνιο τηλεοπτικης αναζητησης κατεληξα στη «σιωπη των αμνων» που μολις ξεκινουσε.
Εσβησα όλα τα φωτα , εδεσα τη ζωνη ασφαλειας , βυθιστηκα στον καναπε και αφεθηκα να με συγκλονισουν , για ακομη μια φορα , ο «Χανιμπαλ» και η «Κλαρις».

Η ταινια ολοκληρωθηκε περι τις 02.30. Επιασα τον εαυτο μου να κυριαρχειται από την ιδια ενταση που με κατεβαλε από την αρχη της προβολης. Παρεμεινα συγκλονισμενος στον καναπε για λιγο.
Σηκωθηκα αργα. Αναψα ένα λαμπτηρα διακριτικου φωτισμου κι ενώ τα ματια μου προσαρμοζονταν στο φως , φιλοδωρησα τη μοναχικη μου ανυπαρξια με αλκοολ.

Η αναγκη ηταν επιβλητικη και κατεπειγουσα. Επρεπε να μιλησω σε καποιον. Ειχα αναγκη να μοιραστω τις σκεψεις που με κατεκλυζαν εδώ και μερικα λεπτα. Καθησα μπροστα απ’το μηχανημα , το αφυπνισα από τη ληθαργικη του κατασταση , συνδεθηκα με τον ιστο και εψαξα απεγνωσμενα τη διαδικτυακη μου ατζεντα. Η περιπλανηση κρατησε μερικα λεπτα. Η καταληξη της αναζητησης ηταν τραγικη. Ουδεις. Ουδεις. Ουδεις.
Ειχα πλεον απελπιστει.

Ταξιδεψα για λιγο στα ημερολογια των πλοηγων της ζωης αναζητωντας τροφη για το πεινασμενο μου πνευμα. Ειναι αληθεια πως ξεχαστηκα για λιγο. Η αναγκη στο τελος γιγαντωθηκε.
Δεν υπηρχε καμια ενδειξη ανατροπης ενός προδεδικασμενου τελους.
Υπεκυψα στην τραγικοτητα της απογνωσης.
Αποσυνδεθηκα , εκλεισα φωτα και τηλεοραση και πηγα για υπνο.

Οι εφιαλτες μου χαμογελουσαν πονηρα μες το σκοταδι.
Παραδοθηκα στην αυπνια κι αφεθηκα κατω απ’τα σκεπασματα με το προσωπο βυθισμενο στο μαξιλαρι.
Οι σκεψεις ηταν αναποφευκτες. Δεν υπηρχε τιποτα πια.
Το ξημερωμα αργουσε φρικτα…