ΚΕΦΑΛΑΙΟ 30

…το τραγουδι τριβελιζε φρικτα το μυαλο μου:
«..ηταν λεει σα να μακραινε ο δρομος…»
κι η φωνη του βασιλη με βασανιζε μετα από ένα απαισιο ξυπνημα.

Ειχα δει ξανα τον ιδιο εφιαλτη. Τριτη φορα σε μια βδομαδα.
Σηκωθηκα απ’το κρεβατι καθιδρος με την αγωνια ζωγραφισμενη στο προσωπο μου. Η καρδια μου κτυπουσε ξεφρενα.
Αυτή τη φορα τα πραγματα ηταν χειροτερα από κάθε άλλη φορα.
Σ’ εψαξα παντου μεσα στο σπιτι , τρομαγμενος , μα δεν ησουν φυσικα εκει.

“…ημασταν σ’ένα μερος μαζι με ανθρωπους που γνωριζαμε.
Εσυ ησουν ετοιμη να επιβιβαστεις σ’ ένα παλιο τρενο , σκουριασμενο , γερασμενο που ξεφυσουσε μανιασμενα τα καπνισμενα σωθικα του.
Αγκαλιαστηκαμε δυνατα για πολλη ωρα και μετα γυρισες και μου ειπες με μια σαδιστικη εκφραση στο προσωπο σου:
-«Τελειωσαμε!»
-«….»
Εμεινα αφωνος και σε κοιτουσα . Δεν ειχα τι να πω.
Εσυ γυρισες κι ανεβηκες στο τρενο , χωρις να μου ριξεις εστω μια τελευταια ματια.
Ξυπνησα βιαστικα απ’ το ληθαργο και σ’ακολουθησα στο τρενο.
Εσυ ετρεχες να μη σε προλαβω κι εγω σ’ακολουθουσα από βαγονι σε βαγονι και φωναζα το ονομα σου . Σκονταφτα πανω στους αλλους , στις βαλιτσες τους.
Οι ελεγκτες φωναζαν οργισμενοι να σταματησουμε.
Καποια στιγμη σ’εχασα απ’τα ματια μου .
Τα πραγματα εξελισσονταν ραγδαια και χειροτερευαν οσο περνουσε η ωρα . Το τρενο ειχε ηδη ξεκινησει κι εγω δε σε εβρισκα πουθενα.

Εφτασα στο τελευταιο βαγονι , στο ιατρειο. Σε βρηκα σε μια ντουλαπα κρυμμενη να με κοιτας μ’ ένα απλανες βλεμμα σα χαμενη.
Ειπα τ’ονομα σου πολλες φορες , μα εσυ δεν αντιδρουσες.

Όταν φτασαμε στην επομενη σταση κατεβηκες.
Κατεβηκα κι εγω.
Γυρισες και με κοιταξες.
-«Τι θες; Τελειωσαμε εμεις οι δυο!
Το καταλαβες;
Ασε με μονη μου.»

Σωριαστηκα στο χωμα . Οι αλλοι γυρω μου μαζευτηκαν και με κοιτουσαν. Πονουσα βαθια και παντου μεσα μου. Δακρυα κυλουσαν απ’τα ματια μου και στο στομα μου κολλουσε η σκονη.
Κρατουσα σφικτα στα χερια ένα μεταλλικο ντοσιε που ‘γραφε τ’ονομα σου.
Εσυ ειχες χαθει.”


…Ξυπνησα με τη γευση από χωμα στα χειλη μου . Ακομα την εχω.
Εσενα όχι…