ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11

….Συναντηθηκα ξανα με το πεπρωμενο…αυτό που οι κοινοι θνητοι λενε μοιρα, κισμετ…
η επιτομη του αναποφευκτου…

Όλα από σενα ξεκινουν κι όλα σε σενα γυρνανε………….

Και το ξεραμε κι οι δυο πως ετσι θα ‘ναι μετα από χρονια σαν θα σμιξουν και παλι τα βλεμματα κι οι ψυχες μας,οι τοσο κουρασμενες από το χρονο…

….Γερναμε κι οι δυο πανω απ’το τραπεζι,μοναδικο εμποδιο στην ενωση των χεριων μας,κοιταζομασταν βαθια μες τα ματια,αντλουσαμε εμπνευση ξανα μεσα στο χαος του μπλε.
Οι λεξεις ξεχυνονταν αβιαστα….θαλασσα,φεγγαρι,αγαπη,ενωση,μισος,πονος…
Αναμοχλευαμε αγογγυστα μεσα στη δινη των ψυχων μας και πολύ βιαζομασταν…
Ξεραμε(;) την καταληξη ,ξεραμε πως η ιστορια θα γραφοταν ξανα,πιο δυνατη,πιο βαθια,
πιο επωδυνη θα κατετρωγε τις γηινες σαρκες του σκοτους μας και θα λυτρωνομασταν επιτελους,υστερα από χρονια ,υστερα από μερες,ωρες και στιγμες….

…Ηθελα να σε κατασπαραξω σαν ένα κτηνος αιωνια εγκλειστο που ξαφνικα δραπετευσε και αμολυθηκε μες τις μερες σου τις αδειες…
…Κι υστερα που οι λεξεις χυθηκανε και χαθηκε πλεον η αμηχανη οδυνη των προσωπων μας,μ’οδηγησες στη θαλασσα….Στο μπλε….
Όλα ιδανικα στην ηδονικη αγκαλια της φυσης μες το τοπιο της ανυποφορης μοναξιας,κυλησαμε ξανα, μονοι αναμεσα στους πολλους κι απροσμενα οι γλωσσες και τα στοματα «αγαλλιασαν» στην οδυνη της ενωσης μας…..Τα μετρησες τα δευτερολεπτα που κρατησε εκεινο το αχαρακτηριστο φιλι,το αιωνιο φιλι……….το ΦΙΛΙ;
Μετρησες το χρονο που περιμενες;

-«Θα ‘ταν αλλιως αν ημασταν μονοι;»
-«………………………»


Σ’ ακουμπουσα!!!

Σ’ ενιωθα!!!!!!!!!!!

Ευτυχησα!!!!!!!!!!!!!

Ευτυχησα;………………..



Τις τωρινες, αιωνιες στιγμες νιωθω παλι το σκιρτημα………

Αυτό ηθελα,αυτό χρειαζομουν………


Ε Σ Ε Ν Α ………………….