ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9
…Βολοδερνα το σωμα μου, στο μουσκεμενο απ’την αγωνια κρεβατι μου,σε ένα ακομα βραδυ πικρο από απογοητευση.Ειχα αρκετες μερες να επιστρεψω σ’ αυτή τη γνωριμα απαισιοδοξη κατασταση, οπου η ελικοειδης παραφορα του χρονου εσμιγε ιδανικα με τα μονοδρομια της απεγνωσμενης δροσοσταλιδας, που κατρακυλουσε βασανιστικα αργα στο ρυτιδιασμενα αγωνιωδες προσωπειο.
…Που εισαι tyler;……….
Συνεχιζοντας αυτή την πενιχρη αποπειρα αυτογνωμης απαθειας,αφου δικαιωματικα ειχα επιστρεψει στα γνωστα χαλια,σηκωθηκα με τη χρηση ελαχιστης προσπαθειας (οποιαδηποτε κινηση με εξαντλει).Κοιταξα την πολυβασανισμενη οθονη του κινητου μου που ξαπλωνε πλαΐ μου,το ανοιξα και διαβασα το τελευταιο σου μηνυμα.Ενα μηνυμα βγαλμενο από τις σκοτεινες σκεψεις σου κρυμμενες στις αποκρημνες οχθες της επιλεκτικης αμνησιας σου.Εγραψες:
-«Σου ελειψα;».
Εσυ ρωτουσες εμενα αν μου ελειψες,αν είναι ποτε δυνατον!!!!!
Ειχα την ιδανικη απαντηση εδώ και χρονια,οδυνηρη οσο ποτε,λεξεις τακτοποιημενες φρονιμα στη σωστη σειρα, αλλα φευ…Ειχα κι αλλες τοσες εναλλακτικες λυσεις ,γι αυτό το τοσο απροσμενα συνταρακτικο γεγονος.Αν είναι ποτε δυνατον να με ρωτας αν μου λειπεις…
…Σαν το οξυγονο που λειπει απ’την ανασα,
σαν τον ηλιο που λειπει απ’τη μερα,
σαν το κυμα που λειπει απ’τη θαλασσα,
σαν τ’ αστερια που λειπουν απ’τον καλοκαιρινο ουρανο…..
Η αγνοια είναι ευτυχια.Ειναι;Πες μου αληθεια….
Ξανα και ξανα συλλαβισα τις δυο μοναδικες λεξεις που σημαδευαν την παρουσια σου στο μουσκεμενο απ΄την ξαφνικη νεροποντη βραδυ μου.Αιωνια σκλαβος της απουσας παρουσιας σου στη ζωη μου.Παντοτινα δικος σου δεν ηξερα πώς να χειριστω αυτη τη ξαφνικη αποδοση εξουσιας,αυτή την εκλεκτη ευκαιρια διαχειρισης της γαληνεμενα κουτσουρεμενης ευδαιμονιας σου.
Αναρωτιεμαι ποσο περιμενες μιαν απαντηση,ποσες φορες ανοιγοκλεισες το κινητο σου,αν αγωνιουσες ,αν ιδρωσες,αν σ’ενοιαζε,αν ειχες σχηματισει στο δαιδαλωδες μυαλο σου την ιδανικη σειρα από λεξεις που θα γοητευαν το βλεμμα σου και πιθανοτατα ν’ασχολιοσουνα ελαχιστα παραπανω από κάθε άλλη φορα.
…Κι εγω δειλος ,ως συνηθως, επνιξα τα λογια μου στον καιαδα της ασυνειδησιας μου και δεν απαντησα….
….Ο tyler μου χαμογελασε πικρα…….
…Που εισαι tyler;……….
Συνεχιζοντας αυτή την πενιχρη αποπειρα αυτογνωμης απαθειας,αφου δικαιωματικα ειχα επιστρεψει στα γνωστα χαλια,σηκωθηκα με τη χρηση ελαχιστης προσπαθειας (οποιαδηποτε κινηση με εξαντλει).Κοιταξα την πολυβασανισμενη οθονη του κινητου μου που ξαπλωνε πλαΐ μου,το ανοιξα και διαβασα το τελευταιο σου μηνυμα.Ενα μηνυμα βγαλμενο από τις σκοτεινες σκεψεις σου κρυμμενες στις αποκρημνες οχθες της επιλεκτικης αμνησιας σου.Εγραψες:
-«Σου ελειψα;».
Εσυ ρωτουσες εμενα αν μου ελειψες,αν είναι ποτε δυνατον!!!!!
Ειχα την ιδανικη απαντηση εδώ και χρονια,οδυνηρη οσο ποτε,λεξεις τακτοποιημενες φρονιμα στη σωστη σειρα, αλλα φευ…Ειχα κι αλλες τοσες εναλλακτικες λυσεις ,γι αυτό το τοσο απροσμενα συνταρακτικο γεγονος.Αν είναι ποτε δυνατον να με ρωτας αν μου λειπεις…
…Σαν το οξυγονο που λειπει απ’την ανασα,
σαν τον ηλιο που λειπει απ’τη μερα,
σαν το κυμα που λειπει απ’τη θαλασσα,
σαν τ’ αστερια που λειπουν απ’τον καλοκαιρινο ουρανο…..
Η αγνοια είναι ευτυχια.Ειναι;Πες μου αληθεια….
Ξανα και ξανα συλλαβισα τις δυο μοναδικες λεξεις που σημαδευαν την παρουσια σου στο μουσκεμενο απ΄την ξαφνικη νεροποντη βραδυ μου.Αιωνια σκλαβος της απουσας παρουσιας σου στη ζωη μου.Παντοτινα δικος σου δεν ηξερα πώς να χειριστω αυτη τη ξαφνικη αποδοση εξουσιας,αυτή την εκλεκτη ευκαιρια διαχειρισης της γαληνεμενα κουτσουρεμενης ευδαιμονιας σου.
Αναρωτιεμαι ποσο περιμενες μιαν απαντηση,ποσες φορες ανοιγοκλεισες το κινητο σου,αν αγωνιουσες ,αν ιδρωσες,αν σ’ενοιαζε,αν ειχες σχηματισει στο δαιδαλωδες μυαλο σου την ιδανικη σειρα από λεξεις που θα γοητευαν το βλεμμα σου και πιθανοτατα ν’ασχολιοσουνα ελαχιστα παραπανω από κάθε άλλη φορα.
…Κι εγω δειλος ,ως συνηθως, επνιξα τα λογια μου στον καιαδα της ασυνειδησιας μου και δεν απαντησα….
….Ο tyler μου χαμογελασε πικρα…….
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου
<< Home