ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6

…Καθομαι μπροστα στην τηλεοραση μαγνητισμενος.Ολα φαινονται ιδια,αδεια.Παρακολουθω ένα video-clip καψουροτραγουδου του συρμου.Ενας αντρας με μουσι τριων ημερων,αποτριχωμενο στερνο,στυλιζαρισμενο μαλλι,επιμελως ατημελητο φοραει ρουχα επιμελως ατημελητα,με υψηλη αποδειξη αγορας, ψαχνει παντου αυτην που εχασε ή που αφησε να του φυγει…Όλα ιδια,όλα αδεια…
Είναι απελπισμενος,απεγνωσμενος,κακομοιρος,καταρρακωμενος κι όμως οδηγει μια porche και κλεινει το ματι πονηρα στα κοριτσια που προσπερναει, μα δεν είναι το δικο του.Εχει φτασει στα προθυρα της αυτοκτονιας,κοντευει να τρελλαθει κι όμως σταματαει σε ξενυχταδικα,φαγαδικα,κομμωτηρια και σαλονια αισθητικης,περιφεροντας το επιμελως ατημελητο αθλιο κορμι του και χαμογελαει με νοημα στην καμερα που βιαζει τη ψυχη του.
Πρωτη φορα παρακολουθω μια τετοια ευτυχισμενη δυστυχισμενη αναζητηση κι αναρωτιεμαι αν μου τα μαθανε αλλιως ή αν είναι αυτή η νεα αισθητικη…Η λαγνεια της συμφορας.Η ηδονη του πονου.Ολα ιδια,όλα αδεια.Ο αντρας-τραγουδιστης εχει γινει λιωμα από το ουισκι,εχει καπνισει τα κερατα του και συνεχιζει να τη ψαχνει…τη μαλακισμενη.
Τα ‘χω παιξει.Ακομα και τα πιο αθλια προτυπα,οι πιο μιζερες ευκαιριες ταυτισης εχουν καταντησει εμπορευματα.Κι όμως,ενώ κλεινω τα ματια μου, βλεπω,ενώ βουλωνω τα αυτια μου, ακουω και είναι αδυνατο να μη γινω συμμετοχος σ’αυτή τη γιορτη εξευτελισμου,σ’αυτή την δινη συρφετου.Ο πονος πουλαει,η καψουρα πουλαει,η μιζερια πουλαει,η καταντια πουλαει,τα δακρυα πουλανε…Πιες,καπνισε,κλαψε,ξαναπιες,ξανακαπνισε,ξανακλαψε.
Ειναι η ιστορια μου ακριβη και στην πουλαω για μια αγκαλια,για μιση αγκαλια εστω…Όλα ιδια,όλα αδεια.
Δε γινεται τιποτα.Ο καθενας υποφερει στη γωνιτσα του ψελλιζοντας στιχους συμφορας,που θα’χει λησμονησει στο επομενο λεπτο.Ειμαστε ολοι σαδιστες,εραστες μαζοχιστων και λυματων στα προσωπικα μας σκουπιδια.Ευτελεις υπηκοοι μιας ξοδεμενης ζωης αλλων.Κυνηγοι της ευτυχιας του λεπτου.Η αγκαλια μας ενοικιαζεται…
Οσο για τη μαλακισμενη που τοση ωρα παρελειπα ν’αναφερω, είναι παντα μια θεογκομενα,μια μουναρα ολκης,πρωην μοντελο,πρωην πορνη,πρωην γυναικα,πρωην κοριτσι.Περιφερει το μακιγιαρισμενο της προσωπο στις σκορπιες ληψεις του σκηνοθετη-εραστη-γαμια της,φορωντας μια γυμνια επιμελως ατημελητη.Ολα ιδια,όλα αδεια….
Κι εκεινος ο ηλιθιος,μαλακας,αντρας-τραγουδιστης-πρωην εραστης-πρωην γαμιας ακομα τη ψαχνει.Πως να ταυτιστω μ’έναν τοσο ευτυχισμενο δυστυχη;Πώς να τραγουδησω μαζι του στιχους απωλειας πασπαλισμενους με δακρυα ψευτικης ληθης;
Όλα ιδια,όλα αδεια…