ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23

…Η θαλασσα λουζοτανε στο παλλευκο φως του ηλιου
τα αναστατωμενα κυματα μαστιγωναν την πρασινογαλαζη επιφανεια ,
εγδερναν με μανια την αιγλη της , με συνεργο ένα στροβιλωδη ανεμο…

Βουτηξαμε ξαφνικα μες το ζεστο νερο , καταδυθηκαμε ως το σκοτεινο βυθο ,
ακουμπησαν οι κοιλιες μας την αμμο , χωσαμε μεσα τα δάκτυλα μας
και κοιταχτηκαμε βαθια μες τα ματια…

Δε μας ενοιαζε που τελειωνε το οξυγονο , δε μας ενοιαζε η αφρισμενη θαλασσα ,
δε μας φοβιζε το πυκνο σκοταδι….
Εμεις ημασταν μαζι εκει μες την αβυσσαλεα ησυχια και κρατουσε ο ενας τον αλλον…

Κι υστερα….

Φιληθηκαμε.Βαθια.Παθιασμενα.

Πραξη ισοβιας αφοσιωσης ή αναγκη οξυγονωσης;

Τα σωματα μας αιωρουμενα στο βυθο εξαϋλωθηκαν…
Η ενωση μας απειρου καλλους , εξοργισε τη μανιασμενη θαλασσα
και τρικυμιασμενη καταβροχθισε τα σωματα μας στην αιωνιοτητα.
Μας αγκαλιασαν τρυφερα κατι κοχυλια κι ο ηλιος δακρυσε.



Υ.Γ. …..ΟΥΡΛΙΑΞΤΕ!!! Ειναι αναγκη να σας νιωσω.